Περνάνε από τα χέρια μας πολύχρωμες κλωστές...
Κι εμείς υφαίνουμε, το υφαντό της ζωής μας.
Και κάθε κλωστή, άλλο χρώμα, άλλη υφή...
Και άλλες τις κρατάμε, άλλες τις αφήνουμε στην άκρη...
Και κάθε κλωστή που περνάει από τα χέρια μας, ένα εν δυνάμει σχέδιο, μια ζωγραφιά... την ονειρευόμαστε να στολίζει το υφαντό της ζωής μας...
κι άμα ξεθωριάσει η κλωστή, αλλάξει χρώμα και σου χαλάσει τα σχέδια, κι άμα σου σπάσει και σε αφήσει στη μέση, κανείς δεν ξέρει να στο πει.
Και περνάνε από τα χέρια μας πολύχρωμες κλωστές...
Άλλες διαλέγουμε, άλλες αφήνουμε, όλες δεν μπορείς να τις κρατάς...
Και κάθε μια που την διαλέγεις αλλού σε πάει, αλλού σε οδηγεί, σε άλλα σχέδια, άλλα χρώματα που θα 'ρθουν παρακάτω...
Κι ακολουθείς τα σχέδια που μονάχος σου υφαίνεις, ακολουθείς εκεί που σ' οδηγούνε οι κλωστές που μονάχος σου διαλέγεις...
Διαλέγεις και πορεύεσαι...

αλκυόνη

Μέσα στο στέρνο μου είναι κλεισμένο ένα πουλί. Το ένιωσα χθες πρώτη φορά να φτερουγάει. Ζει μαζί μου. Ζει μέσα μου. Να'ναι ευτυχισμένο; Άραγε να κλαίει όταν χαίρομαι; Να γελάει όταν λυπάμαι; Ή με συμμερίζεται στον πόνο και το γέλιο; Προτιμώ το πρώτο. Τότε η δυστυχία μου θα χρωματίζεται από τη χαρά του, και η ευτυχία θα έχει άλλη σημασία. Νιώθει λες φυλακισμένο; Εγκλωβισμένο στα τοιχία του θώρακά μου; Πρέπει να το ελευθερώσω;
Το ένιωσα χθες. Νομίζω ότι το άκουσα κι όλας. Κι είχε ένα κρώξιμο βαθύ σα φαράγγι -σαν απελπισία σαν άγρια χαρά- και τα φτερά του βροντοκοπούσαν πάνω στο στέρνο μου. Πρέπει να το ελευθερώσω;
Ω νύχτα ατέλειωτη νύχτα με τα θεριά και τα τέρατά σου κρυμμένα. Κρυμμένα στη χλωμή απόκοσμη λάμψη της λάμπας που σφίγγει το μαύρο σκοτάδι πιο σιμά...
Ω μέρα ατέλειωτη μέρα με το αδίσταχτο φώς σου που τίποτα δε φανερώνεις, και τίποτα δεν κρύβεις μήτε κι εξηγείς από όσα φανέρωσε η νύχτα...
Ήρθες και με βρήκες με χέρια αδειανά. Κι είναι που άκουσα χθες το πουλί να σκιρτά στο στέρνο μου. Και δεν ξέρω τί να κάνω με το φως σου.