Μέσα στο στέρνο μου είναι κλεισμένο ένα πουλί. Το ένιωσα χθες πρώτη φορά να φτερουγάει. Ζει μαζί μου. Ζει μέσα μου. Να'ναι ευτυχισμένο; Άραγε να κλαίει όταν χαίρομαι; Να γελάει όταν λυπάμαι; Ή με συμμερίζεται στον πόνο και το γέλιο; Προτιμώ το πρώτο. Τότε η δυστυχία μου θα χρωματίζεται από τη χαρά του, και η ευτυχία θα έχει άλλη σημασία. Νιώθει λες φυλακισμένο; Εγκλωβισμένο στα τοιχία του θώρακά μου; Πρέπει να το ελευθερώσω;
Το ένιωσα χθες. Νομίζω ότι το άκουσα κι όλας. Κι είχε ένα κρώξιμο βαθύ σα φαράγγι -σαν απελπισία σαν άγρια χαρά- και τα φτερά του βροντοκοπούσαν πάνω στο στέρνο μου. Πρέπει να το ελευθερώσω;
Ω νύχτα ατέλειωτη νύχτα με τα θεριά και τα τέρατά σου κρυμμένα. Κρυμμένα στη χλωμή απόκοσμη λάμψη της λάμπας που σφίγγει το μαύρο σκοτάδι πιο σιμά...
Ω μέρα ατέλειωτη μέρα με το αδίσταχτο φώς σου που τίποτα δε φανερώνεις, και τίποτα δεν κρύβεις μήτε κι εξηγείς από όσα φανέρωσε η νύχτα...
Ήρθες και με βρήκες με χέρια αδειανά. Κι είναι που άκουσα χθες το πουλί να σκιρτά στο στέρνο μου. Και δεν ξέρω τί να κάνω με το φως σου.
Το ένιωσα χθες. Νομίζω ότι το άκουσα κι όλας. Κι είχε ένα κρώξιμο βαθύ σα φαράγγι -σαν απελπισία σαν άγρια χαρά- και τα φτερά του βροντοκοπούσαν πάνω στο στέρνο μου. Πρέπει να το ελευθερώσω;
Ω νύχτα ατέλειωτη νύχτα με τα θεριά και τα τέρατά σου κρυμμένα. Κρυμμένα στη χλωμή απόκοσμη λάμψη της λάμπας που σφίγγει το μαύρο σκοτάδι πιο σιμά...
Ω μέρα ατέλειωτη μέρα με το αδίσταχτο φώς σου που τίποτα δε φανερώνεις, και τίποτα δεν κρύβεις μήτε κι εξηγείς από όσα φανέρωσε η νύχτα...
Ήρθες και με βρήκες με χέρια αδειανά. Κι είναι που άκουσα χθες το πουλί να σκιρτά στο στέρνο μου. Και δεν ξέρω τί να κάνω με το φως σου.
