λογική κι ευαισθησία

   Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι οι μεγάλες μάχες δίνονται ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά. Τη λογική και το συναίσθημα. Τους ρεαλιστές και τους ρομαντικούς. Τους τεχνοκράτες και τους ιδεαλιστές. Τα πρέπει και τα θέλω. Τα όνειρα και την πραγματικότητα. Την ελπίδα και τον κυνισμό.
   Η διττή φύση των πραγμάτων... η διττή φύση του ανθρώπου... Πώς μπορείς να μην μπλέκεσαι και στα δυο μέσα; Στο μυαλό και στην καρδιά; Και τα δυο να μην τ' ακούς; Που και τα δυο φωνές σου είναι, δικές σου και σου μιλάνε. Μέσα από τα σπλάχνα σου φωνάζουν, κραυγάζουν, σε όλα μέσα μπαίνουν, ψιθυρίζουν... Τ' ακούς; Άλλα λέει το 'να, άλλα λέει τ' άλλο.
   Από πολύ νωρίς έλεγα ότι έταξα τον εαυτό μου στο ένα μέτωπο έναντι του άλλου. Πονάει λιγότερο έτσι πίστευα... Μπλεγμένη στα δίχτυα της λογικής έλεγα ότι ακολουθούσα την καρδιά μου. Το έκανα; Το κάνω; Και πώς μπορείς να ξέρεις;
   Δεν έχει πια καμία σημασία. Γιατί και αυτός ο μύθος καταρρίφθηκε. Μαζί με τον καλό και τον κακό. Πάει... Δεν υπάρχει. Γιατί όλα είναι λογικά και συνάμα τίποτα δεν είναι. Αυτό που φωνάζει η λογική αν κάμεις ένα βηματάκι παρακεί παράλογο φαντάζει. Γιατί συναίσθημα υπάρχει μέσα σε όλα, και η καρδιά τί τάχα να προστάζει; Που είναι φτιαγμένη να αγαπά και να χτυπά για όλα...
  Στάσου και άκου μέσα σου. Πώς άλλα λέει η καρδιά και άλλα το μυαλό. Για κάνε λίγο κατά κει που σε προστάζει κάποιο. Να δεις που και τα δυο θ' αλλάξουν λόγια... Κι εσύ τώρα τί διαλέγεις; Κατά πού κάνεις; Ποιο κομμάτι σου προδίδεις, και ποιο υπερασπίζεσαι;
   Αφού όλα είναι λογικά και τίποτα δεν είναι. Κι είναι η ίδια η καρδιά που όλα τόσο τα πονά...