 |
| μια σπηλιά μέσα στη θάλασσα |
ιερό δέος....
το νερό γλείφει την άμμο στις όχθες
ο βράχος της οροφής κοντά
ο βράχος του πυθμένα κοντά
είναι ρηχά
και σκοτεινά
ποια νύμφη κάποτε να αποκοιμήθηκε σε κείνη εκεί την άμμο;
ποια φώκια εδώ να βύζαξε και πότε τα μικρά της;
ποιος έρωτας ν' αγιάστηκε σε τούτο το σκοτάδι;
ποια θεά είναι που προσκύνησα τότε με τόση ευλάβεια;
 |
| κάτω χαλίκια |
όλες οι αποχρώσεις του μπλε, πλεγμένου με το πράσινο και το βαθύ το γκρι...
όλη η ψυχή αναρωτιέμαι αν είναι όπως το νιώθω και χωράει εδώ να πλυθεί, να δροσιστεί, να αλαφρύνει, να βαπτισθεί...
 |
| έξω το φως |
φως - σκοτάδι
τα μάτια συνηθίζουν στο σκοτάδι... τί λέω... είναι αυτό το λίγο φως που ανακλάται από τα βράχια κι από τα μόρια του αέρα...
και μετά στην έξοδο βάρβαρο σε περιμένει κι άπλετο...
να φέρει καθαρμό
μετά το ιερό
μη βιαστείς να κολυμπήσεις πίσω
οι ομπρέλες σκοτώνουνε την προσευχή
