Εκεί τα πάντα είναι διάχυτα. Δεν υπάρχουν σαφή όρια μεταξύ των πραγμάτων. Αλλά σάματις, υπάρχουνε στον κόσμο ετούτο; Μια σούπα από μόρια -σωματίδια που κινούνται διαρκώς- ηλεκτρόνια που στριφογυρίζουν αδιάκοπα. Και τα μόρια αλλού πιο αργά και κοντά κοντά μεταξύ τους κι αλλού γρήγορα, μακρυά το 'να απ' τ' άλλο. Κι εκεί που αλλάζει η φάση;
Δεν υπάρχουν όρια. -Κατασκευάσματα του ανθρώπινου νου. Της περιορισμένης μας αντίληψης.
Δεν είναι άλλος ο κόσμος λοιπόν. Ετούτος είναι. Πώς τον βλέπει ο καθένας, αυτό έχει σημασία. Τυχερός ή άτυχος όποιος τον βλέπει κι αλλιώς; Όσο μπορεί και επανέρχεται; Να 'ναι άλλη διάσταση; Όχι - δεν αλλάζει ο κόσμος διάσταση, ο άνθρωπος αλλάζει θέση. Οπτική γωνία. Μάλλον ούτε καν αυτό. Το μόνο που αλλάζει είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπει κανείς τα πράγματα. Το κατασκευασμένο από τον ίδιο, τα βιώματά του, τον κοινωνικό περίγυρο. Και ποια δύναμη μαγική σου παίρνει από τα μάτια το ματογυάλι που χτίζονταν χρόνια εκεί; Και τί βάζει στη θέση του; Δεν είναι μαγική δύναμη. Η επιθυμία σου είναι. Και μήπως όλο είναι μιαν απάτη; Άλλο ένα κατασκεύασμα του νου;
Τί είναι ψέμα; Τί είναι αλήθεια; Ποια είναι; Πού βρίσκεται;
Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Δεν υπάρχει καθολικός τρόπος αντίληψης του κόσμου. Απ' τη σκοπιά του ο καθένας. Κι ότι νιώσει κανείς αληθινό, ίσως αυτό να 'ναι κι η αλήθεια του.
Αλλιώτικος τρόπος βίωσης λοιπόν. Που όταν περνάς σ' αυτόν, τον άλλο τρόπο βίωσης λέω, ο κόσμος γίνεται κι αυτός αλλιώτικος.
Πέρασμα σε κόσμο αλλιώτικο.
Μύηση σε μυστήρια πανάρχαια.
Όλα γίνονται. Βουνά ανοιγοκλείνουν, κι από μέσα τρέχει τ' αθάνατο νερό. Τα βράδια στα αλώνια χορεύουνε νεράιδες. Οι ψυχές υπάρχουνε, οι δικές μας ψυχές. Ανταμώνουν, ενώνονται και λάμπουν αγκαλιασμένες. Τα μάτια φωτίζουν και πηγάζουνε ζωή, σκύβει η ψυχή και ξεδιψάει. Το σώμα ίπταται και βαπτίζεται σε λουτρά αθανασίας. Τα σύννεφα, ψηλά ψηλά στον ουρανό γίνονται κλίνες ερωτευμένων.
Και το φεγγάρι στέλνει όλους τους ψιθύρους και τα κρυφά τα αχ των απομακρυσμένων εραστών. Ο ήλιος είναι θεός. Η γη είναι μάνα. Η ψυχή ενώνεται με την αιώνια θάλασσα, ρουφάει δύναμη και πετάει ξανά ψηλά. Αστέρια κυλάνε και μπαίνουνε μέσα σε νυχτωμένες κάμαρες. Αχτίδες φωτός χορεύουνε στα μάτια των ερωτευμένων. Λουλούδια ανθίζουνε μέσα στις καρδιές όσων αγαπάνε. Κι όλα είναι ήρεμα, γαλήνια, μυστηριακά, μυητικά.
Κάθε κίνηση είναι τελετή. Τα πάντα είναι ιερά.
Κι ο έρωτας κρατάει για πάντα. (Κι ας είναι ψέμα. Κι ας μην υπάρχει το για πάντα. Είναι η μόνη πύλη που έχει ο άνθρωπος για να ρίξει μια κλεφτή ματιά στην αιωνιότητα.)
Στο κάτω κάτω της γραφής ποια είναι η αλήθεια;
Ποιος κόσμος είναι ο αληθινός; Είπαμε, ένας είναι ο κόσμος. Ποια αντίληψη του κόσμου είναι λοιπόν η λιγότερο λανθάνουσα; Μήπως τελικά το όνειρο, ο έρωτας, ο μύθος, είναι ναρκωτικά βαριά; Που στρεβλώνουν την αντίληψη του κόσμου, καταστρέφοντας συνάψεις; Όχι, συνάψεις μάλλον δημιουργούν, παρά καταστρέφουν. Και άρα ανοίγουν δρόμους στο μυαλό. Παράθυρα στον κόσμο. Σου φτιάχνουνε διάφορα γυαλάκια να τον κοιτάξεις από μέσα. Τα γυαλιά αυτά άραγε να αλλοιώνουν την εικόνα, να τη δείχνουνε στρεβλή, ή το καθένα να αναδεικνύει κι άλλα χαρακτηριστικά της; Προτιμώ το δεύτερο. Φοβούμαι ότι λιγότερο λάθος μοιάζει το πρώτο. Αλλά νιώθω ότι αυτό που βίωσα υπάρχει. Και είναι η αλήθεια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου