περί έρωτος...

γιατί ερωτευόμαστε;
τί είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευτούμε;
είναι ο άνθρωπος;
είναι η ιδέα;
είναι εσωτερική ανάγκη;
Τείνω προς το τρίτο. Ξεκινάει από μέσα μας, μας γεμίζει, μας αδειάζει, συσσωρευμένη ενέργεια που μας πνίγει και πρέπει κάπου να διοχετευτεί, κάπου να στραφεί, να γίνει ζωογόνος δύναμη, δημιουργία.
Ω η ιδέα... η ιδέα κι αν είναι ελκυστική, πόσο μας εξιτάρει... πόσο μας παραμυθιάζει... Το πρώτο πράγμα που ερωτεύόμαστε είναι η ιδέα του να είμαστε ερωτευμένοι...
Και ο άνθρωπος;   Ο άνθρωπος... Ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά μας. Κι αλίμονο ποιος θα βρεθεί μπροστά σου εκείνη τη στιγμή... "Καλό τυχερό" λένε η γιαγιάδες. και είναι η μεγαλύτερη ευχή.
Θύμα της συσσωρευμένης ενέργειάς μας. Θύτης της ευάλωτης στιγμής μας. Ο άνθρωπος... γίνεται σύμβολο. Προσωποποίηση όσων ονειρευτήκαμε. Αποδέκτης της επιτακτικής προσφοράς μας. Το κέντρο του κόσμου... Και μακρυά του τίποτα δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν είναι αρκετό.
Η λογική, η λογική σβήνει - χάνεται, ενοχλητικό πετραδάκι γίνεται που μπήκε στο παπούτσι. Θα σε σταματήσει μωρέ ένα χαλικάκι να τρέξεις απο λαχτάρα όταν όλη η ψυχή σου βράζει;
Την αγνοείς. Την ξεχνάς. Ώσπου να σε ξεχάσει και εκείνη, να παραμυθιαστεί μαζί σου, να ξελογιαστείς.
Μέχρι η θύελλα να κοπάσει, να πάψει ο άνεμος, να πέσει το κύμα. Και τότε ηρεμούμε, μας περνάει... Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος σε τέτοια υπερδιέγερση; Δουλειά δε θα πρόκοβε στον κόσμο. ΄Ενα τρυκάκι για την αναπαραγωγή να'ναι όλο και να περνάει; Απάντηση δεν έχω. Περνάει όμως. Καταλαγιάζεις... Και κοιτάς τί μες στη θύελλα έσπερνες. Ψύχραιμα. Κι η λογική θεριεύει. Βγάζει τα τεφτέρια της: μετρά, ξαναμετρά, τα βγάζει, δε τα βγάζει... Συνεχίζεις.
Και τί μένει; μια αγάπη; μια εμπειρία; μια πληγή; Ό,τι και να'ναι συνεχίζεις.
Προχωράς. και πορεύεσαι αναλόγως...
Ώσπου να μαζέψεις, να μαζέψεις, να μαζέψεις, (τί; δεν ξέρω αλλα σε γεμίζει) να γεμίσεις, να γεμίσεις, να γεμίσεις ώσπου να σπάσεις. και να γεμίζεις και να αδειάζεις και ξανά και ξανά... ώσπου να βρεις αντίκρισμα, ένα θύμα, ένα θύτη, να του τα δόσεις όλα, να σωπάσει η καταιγίδα, γιατί αλλιώς οι άνεμοι δεν κοπάζουν... Λυμαίνονται μέσα σου, σε γδέρνουν, σε παρασέρνουν σε γκρεμίζουν, σε φουσκώνουν σε αδειάζουν και κάνει κρύο...................................... Και δε σε νοιάζει τίποτα. Το χαλίκι είναι κι όλας πολύ μικρό για να κρατήσει χαλινάρι.
Το θεριό που σε πορθεί πρέπει κάπως να τραφεί.
Κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Κι όλα πάλι απ'την αρχή.