Όνειρο...

Κολυμπούσα σε μια καθαρή ζεστή γαλάζια θάλασσα. Πιο γαλάζια από τον ουρανό, πιο φωτεινή από τον ήλιο. Και η θάλασσα με γέμισε, με έλουσε, με γέννησε. (Κάπου την ξέρω αυτή τη θάλασσα, κάπου την έχω ξανανιώσει... να'ναι αληθινή; να'ναι απ'άλλο όνειρο; απ' άλλο μου ταξίδι; Την ξέρω την αισθάνομαι, η πνοή μου είναι πνοή της...) Τα χέρια μου είναι δικά της. Τα πόδια μου είναι δικά της, το κορμί μου είναι δικό της, η καρδιά μου είναι δική της... η ψυχή μου λυτρωμένη μέσα από αυτή, είναι ελεύθερη. Και είναι ένα μαζί της. Ασημένιο δελφινάκι "πρωτόπειρο" όπως είπε κι ο ποιητής παιχνιδίζει στα κύματά της. Κι εγώ είμαι ελεύθερη. Είμαι δικιά μου. Και τρέχω με δύναμη πάνω από τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό και σκίζω τον αέρα. Καινή και γεμάτη. Τα χέρια μου δυο αστραπές, τα πόδια μου δυο γλάροι, τα μάτια μου δυο φωτιές κι από το στόμα μου αναβλύζει εκείνη. Από τα πάντα μου αναβλύζει εκείνη... Με πλημμυρίζει... με μεθά...
Κι από το δάκρυ μου τρέχει η χαρά, χαρά και καημός μεγάλος, που η θάλασσα είναι όνειρο, και μέλλει να ξυπνήσω. Λίγο ακόμη... 5 λεπτάκια όνειρο ακόμη...